مجله آنگاه شماره ۱۰

سی بوشهر بوشهر را ندیدم. هرآنچه می‌دانم در کتاب‌ها خوانده‌ام و از روایت‌‌ها شنیده‌ام. بوشهر برای من غمی دارد؛ گرما و رطوبتش، آفتاب داغ و سوزانش و مردمانش. بوشهر برای من نوای دمام است و نی‌انبان. بوشهر برای من «به خاطر هانیه»‌ی کیومرث پور‌احمد است. تصویری از پسربچه‌های آفتاب‌سوخته‌ای است که با بالاتنه‌ای عریان در حرارت گرمای غروب خسته از بازی روزانه لم داده‌اند در کرانه‌ی بندر، خسته‌اند و به طلوع روز دیگر امیدوار. . مجله‌ی فرهنگی هنری «آنگاه» در هر شماره به موضوعی از منظر گوناگون می‌پردازد، سوژه‌هایی که شاید تا بیش از این به آن‌ها پرداخته شده باشد اما نگاه تاریخی «آنگاه» به هر سوژه‌ای آن را متفاوت و خواندنی می‌کند. «آنگاه» در شماره‌ی ۶ به شهر شیراز پرداخته بود و این‌بار شهر بوشهر را سوژه‌ی خود قرار داده است که حتی اگر تا به حال به این بندر جنوبی نرفته باشید با خواندن این شماره سفری کوتاه به ابوشهر، دروازه‌ی مدارا خواهید داشت. شماره‌ی دهم مجله‌ی فرهنگی هنری «آنگاه» با عنوان «بوشهر؛ دروازه‌ی مدارا» در اسفند ۱۳۹۸ منتشر شد. دبیر پرونده‌ی این شماره حمیدرضا محمدی است. رنگ جلد جذاب این شماره تداعی‌کننده‌ی گرما و درخشانی بوشهر است. گرمای آفتاب ولو شده بر دورتادور این خطه‌ی جنوبی تا درخشانی و نشاط مردمان سخت‌کوشش. . محمد بهشتی در صفحه‌ی نخست نوشته است:«بوشهر مثال یک شهر ایرانی در مقیاس ملی است همچون تهران. اندامی است از اندام‌های پیکری واحد که ایران می‌خوانیمش.» ضروری‌ترین امر برای فهم هر دوره‌ای شناخت مردمانی‌ست که در آن دوره سر می‌کردند، «آنگاه» در این شماره «از مردمان چند هزارسال پیش تا همین امروز» می‌گوید، از تاریخچه و پیشینه‌ی این شهر جنوبی می‌گوید تا روایت‌های دلنشینی از استقامت و شهامت مردمانش.از «آواز دریانوردان پارس» می‌گوید تا «شهر مدارا». از «شب‌های گرم و گاه بی‌برق» بوشهر تا «معماری بوشهر در یک نگاه». گفت‌‌و‌گوهایی دارد با سید جعفرحمیدی، ایرج‌ صغیری، عبدالکریم‌ مشایخی، محسن‌ شریفیان و .. .«آنگاه» این شماره ما را به بوشهر می‌برد. شماره‌‌‌ ده مجله‌ی «آنگاه» به سردبیری آرش‌تنهایی و در دسترس مخاطبان قرار گرفت.