مجله آنگاه شماره ۱۲

هزار چهره ی لاله زار شماره‌ی دوازدهم «آنگاه» با موضوع لاله‌زار؛ هزارداستان در پاییز 99 منتشر شد.«بر سر لاله‌زار اشتراک نظری وجود ندارد؛ زیراکه اشتراک نظر حاصل شناخت است و لاله‌زار جایی است کمترشناخته‌شده»، آنگاه لاله‌زار با این جمله آغاز می‌شود.در نخستین مقاله، نوید پورمحمدرضا خواننده را با یک سؤال تعیین‌کننده مواجه می‌سازد: «کدام لاله‌زار» و در طول این نوشتار توضیح می‌دهد که لاله‌زار حاضر در افکار عمومی و فیلم‌ها و کتاب‌ها با واقعیت امروز لاله‌زار فرسنگ‌ها فاصله دارد و همین فاصله و تفاوت، پذیرش واقعیت موجود را سخت می‌کند. داریوش اسدزاده نیز ازجمله کسانی است که در گفت‌وگو با آیدا مفتاحی لاله‌زار دیروز را جالب‌تر و چشم‌گیرتر از شانزه‌لیزه‌ی پاریس می‌داند. در گفت‌وگوی دیگری که حسین شهرابی با شهردار تهران، پیروز حناچی، صورت داده به نقش شهرداری برای ساختن لاله‌زاری آرام‌تر و فرهنگی‌تر که درعین حال مدل اقتصادی درست‌تری دارد، اشاره نموده است. بیژن شافعی از وجه دیگری به لاله‌زار می‌نگرد و در گفت‌وگویی که با آنگاه داشته تبدیل شدن این خیابان به راسته‌ی الکتریکی‌ها را نتیجه‌ی تغییر و تحولات طبیعی خیابان‌ها دانسته است. لاله‌زار به ادبیات داستانی ایران نیز پا گذاشته که علی‌مسعودی‌نیا برای بررسی آثاری چند از نویسندگان برجسته‌ی ایرانی به تفسیر آن همت گذاشته است. درست است که لاله‌زار گذشته لاله‌زاری شیک و ادکلن‌زده با موهایی آلاگارسونی بوده ولی لاله‌زار نیز به حکم واقعیت جاماندگانی دارد که هیچ‌کس به‌خوبی اشکان قلی‌پور نمی‌توانست به توصیف آن بپردازد و پای صحبت زن‌ها و مردهایی بنشیند که «تنها شاهدان روزی روزگاری لاله‌زارند؛ پرتره‌هایی مچاله با زخم‌های عفونی خاطره».