مجسمه ویلوتری پرگاس مدل مادرم رادوست دارم کد157

مجسمه مادرم رادوست دارم : زبان برای آدم هافقط کلمه نیست . گرچه آدم ها باهمین توانایی ارتباط کلامی بودکه سرآمدطبیعت وجانداران شدند اما ذهن آدمی آن چنان توانمند وشگفتی سازاست که به هیچ چیزقناعت نمی کند . اوهمواره درتلاش است تادایره ی امکانات وتجارب خودرا کامل ترکند . سال ها وسال هاست که میل به آفرینش ، جاودانگی ، وزیبایی انسان را به ترکیب تخیل ، خلاقیت ومهارت هایش کشانده وازاین روست که انسان هنررا به عنوان زبانی جایگزین برای مفاهیم خاص وویژه اش آفریده است . شعروداستان ، موسیقی ، رقص ، نقاشی ، هنرهای تجسمی وصنایع دستی ، هنرهای سمعی وبصری و... همه وهمه بیانگرمیل ما به برخوردی زیبایی شناسانه وخاص بازندگی است . یکی ازکامل ترین وبهترین تجارب هنری بشر ، تجربه ی انسان درشکل دادن به خاک وگل وخلق اشیائی است که بازبان تخیل وزیبایی مهم ترین مفاهیم راانتقال میدهند . اشیاء می توانند گزیده ای ازخاطرات ، یادها ، عواطف وبریده ای ازتجارب ماراتاهمیشه ماندنی کنند . این شاید همان داستان پس پرده مجسمه های ویلوتری پرگاس ( Willow Tree Parguas ) هم باشد . خالق آن باذکاوت وهوش هنری اش بخش هایی از قصه های مشترک زندگی همه ی مردم جهان را برگزیدوبه شکل مجموعه ای کامل ازمجسمه های ناب ارائه کرد . اوتجربه ی عشق ، خانواده ، مادرانگی ، صلح ، شادی ، آرامش ، دوستی ، تنهایی ، جدایی ودوری ، رویاپردازی ، کارو...رادرمقام بخش هایی مشترک درقصه ی زندگی همه ی انسان هابرگزیدوباظرافت وزیبایی تمام آن رادرقالب یک مجموعه ازمجسمه های کوچک آفرید . به همین دلیل بودکه این مجسمه ها به سرعت جای خودرادرخانه ها ، اتاق ها وکنج های دنج زندگی وتنهایی اکثرآدم ها بازکردند . ایده ی اصلی این مجسمه هاجای خودرادرصنعت تولیدمجسمه سازی بازکردوداستان آن ها درهرگوشه ای ازجهان شنیده شد بی آنکه نیازباشد همه ی مردم دنیا بایک زبان واحدحرف بزنند . این مجسمه ها بازبانی تمثیلی وساده عواطف وحالات بشری رابرای همه ی مردم جهان بازگومی کنند وقصه ی رنج ها وشادی های زندگی رادرتصویر حالات مشترک انسانی بازبان استعاری بدن منتقل می کنند ، گرمای آغوش ، خواندن کتاب ، مواجه باطبیعت وزیبایی ، دوست داشتن ودوست داشته شدن را به خلوت خانه ی امید آدم ها هدیه می برند .