تابلو مدل فیگور در اتاق ویلهلم هولسی

کارل ویلهلم هُلسُی (1863-1935)، هنرمند اهل دانمارک، به واسطه‌ی خلق تصاویری که اغلب فضای درونی را نمایان می‌سازد، شهرت دارد. او که فرزند یک معمار بود، در آکادمی هنر‌های زیبای کپنهاگ به تحصیل پرداخت. در طول زندگیِ خود، نه تنها در دانمارک، بلکه در سایر کشور‌های اسکاندیناوی به خوبی شناخته‌شده بود. آثارِ او را امتدادی درخشان از شاهکار‌های قرنِ‌هفدهمی و نقاشی‌ِ هنرمندانی چون ورمیر می‌دانند. در آثارِ هلسی، اغلب، این ویژگی‌ها را می‌توان یافت: نور و روشناییِ زیاد که بازتابِ آن بر اسباب و وسایلِ منزل، آن‌ها را نیز روشن ساخته، وسایلی که بیش‌تر موردِ پسند سلیقه‌ی بورژوازی‌ست. معمولا کودک یا زنی را می‌بینیم که در کنار پنجره، محظوظ از دلپذیریِ این روشناییِ روز است. در و پنجره‌ها، عناصری مهم در نقاشی‌های هلسی هستند. صندوق‌چه‌ها و کمد‌ها، میزها و صندلی‌های تیره‌رنگ (عموما به رنگ قهوه‌ای) همواره در این تصاویر حضور دارند. پرده‌هایی نازک و روشن پنجره‌ها را تزیین کرده و در این میان، اشیاء و جزییاتِ دیگری همچون قاب عکس، گل و قوری دیده می‌شود که به تصویر ظرافت بسیاری بخشیده‌است. با نگاه به این فضای داخلی، گویی جایی پر از صلح، آرامش و در عین حال، فضایی مرموز را می‌نگریم. هلسی در بازی نور و سایه بسیار ظریف عمل می‌کند. او با دقت و جزءبینیِ هرچه تمام، به این موضوع می‌پردازد. این را تنها با نگاه و دقت در پرده‌ها می‌توان یافت. پرده‌هایی نازک به رنگ سفید – رنگی که نقاشی با آن به غایت دشوار است- که هاله‌ای از رنگِ زرد (نور) از آن عبور کرده‌است. در برخی از آثار، هنرمند به خوبی مخاطب را درجریانِ فضای بیرونی نیز قرار داده و این تصور را در او پدید می‌آورد که هوا آفتابی و طبیعت، سرزنده و فیض‌بخش است. در آثار دیگر نیز، با وجود رنگ قهوه‌ای و چشم‌اندازی بی‌روح و سرد، خبر از حضور پاییز می‌دهد.