پازل 8 تکه طرح جغد

پازلهای کودکان از تصویرهای ۳ یا۴ قطعه ای درست می شود تا عکس های پیچیده تری که بیست و چهار یا سی و شش قطعه را در بر می گیرد، درست می شود. در عرضه ی پازل ها باید توجه شود که با میزان سن و درک و فهم کودک تناسب داشته باشد. پازل نباید آن قدر سخت باشد که کودک از حل آن عاجز باشد و احساس شکست و ناامیدی کند. به تعبیری، پازل باید کودک را به مبارزه طلبی و تفکر و تأمل وادار کند تا کودک از توانایی های ذهنی و روانی خود برای حل معما استفاده کند. ولی این مبارزطلبی و زور آزمایی فکری و روانی نباید خیلی ادامه یابد، وگرنه کودک احساس شکست و حقارت کرده و از اعتماد به نفس او کاسته می شود. شکست های کودک در بازی با هر اسباب بازی نباید از سه یا چهار بار بیشتر شود، وگرنه برای رشد شخصیت و سلامتی روان کودک ضرر دارد. اسباب بازی (پازل) نباید آن قدر ساده و آسان باشد که علاقه کودک را از بین ببرد و او را خسته کند، بلکه باید کودک را به مبارزه فراخواند و پس از مقداری تلاش و کوشش فکری، بتواند بر آن فایق آید تا برایش جذاب و شیرین بماند. درجه سختی و آسانی پازل به اندازه پازل یا موضوع آن بستگی دارد که ریز یا درشت و تعداد آن کم یا زیاد باشد (از ۳ تا ۳۶ قطعه) هر اندازه موضوع پازل پیچیده تر باشد، پازل مشکل تر دسته بندی می شود. بهتر است که کودک را با انواع پازل، از ساده به مشکل، آشنا کنیم تا از نتایج و بازخورد مثبتی که از بازی می گیرد، انگیزه اش برای بازی بیشتر شود. ابتدا می توان از پازل جاگذاردنی برای آموزش کودکان استفاده کرد، چون حتی زمانی که کودک قادر به درک قسمت های مختلف نباشد به وسیله ی آزمایش و خطا به راحتی می تواند جای واقعی آنها را پیدا کند. هر چند، نتیجه ی مطلوب وقتی حاصل می شود که کودک از روی نظم و قاعده منطقی بتواند پازلی را تکمیل کند، نه آن که صرفاً از طریق آزمایش و خطا (کاملاً تصادفی) به این کار دست بزند. زیرا در این حالت کودک به سختی خواهد توانست مسأله را حل کند و وقت زیادی را تلف می کند. بنابراین، برای جلوگیری از اتلاف وقت، کودک باید نظم منطقی را که در هر پازل وجود دارد درک کند.