کتاب کتاب قواعد اجرای نمایش در تلویزیون اثر محمود گل‌محمدی نشر علمی فرهنگی

وجه مشترکی که تئاتر صحنه و نمایش تلویزیونی را به هم پیوند می‌دهد، وجود هسته مرکزی درام در هر دوی آنهاست. هر دو نمایش، انسان را در حال انجام کاری نشان می‌دهد؛ همچنین برای گروهی از آدمیان در زمان و مکانی خاص در داستان یا واقعه مشخص، به نمایش در می‌آید. همچنین برخی تفاوت‌های بنیادین چه در ساختار متن و چه در ساختار اجرا در همین عوامل مشترک حضور دارد (یعنی نوع بازیگری و رابطه با تماشاگر، نوع مکان و استفاده از زمان) در مقابلِ تئاتر ـ که از تماشاگر جدا نیست ـ جدا بودن و تنها بودن و در ضمن ارتباط جمعی داشتن، ویژگی خاص تلویزیون است. در مورد تئاتر و رسانه پژوهش‌های متنوعی می‌توان انجام داد. اکنون تئاتر در رسانه در قالب «تله‌تئاتر» یا «تئاتر تلویزیونی» تجلی یافته است. بررسی‌های نظرسنجی صدا و سیما نیز نشان‌دهنده بی‌رغبتی بینندگان به تماشای این‌گونه برنامه‌هاست. این نوشتار می‌کوشد تا با طرح این موضوع که یکی از علت‌های اساسی کم‌توجهی مخاطبان به این برنامه‌ها، ناآشنایی با زبان تلویزیون و نیز تئاتر صحنه است، به چگونگی تعامل بهتر این دو رسانه با یکدیگر بپردازد. بدیهی است، تلویزیون با امکانات بالقوه‌ای که دارد، برای اعتلای تئاتر در کشور مؤثر و مفید خواهد بود.