کتاب هفت پله اثر مژگان بابامرندی انتشارات سروش

مادربزرگ چرا پشتت را به من کرده‌ای؟ قهری؟ من رازت را فقط به یک نفر گفته‌ام. یک نفر که هنوز او را ندیده‌ام. هیچ می‌دانی قهرت خیلی تلخ است؟ نگاهم کن. حتی به نگاه تندت هم راضی‌ام. مثل آن وقت‌ها که بچه بودم و کار بد می‌کردم. یادت هست آن روز آینۀ جهازت را شکستم؟ تو یک بار، فقط یک بار زدی پشت دستم. مامان عصبانی شده بود. می‌خواست مرا بزند و توی زیرزمین زندانی کند. تو یواشکی گفتی: «شکست که شکست. فدای سرش! آینۀ من و پدربزرگ اوست. ما که نباشیم، با چشم‌های او دنیا را می‌بینیم. من پشت دستش زدم که بفهمد به بعضی چیزها اصلاً نباید نزدیک شد.»