کتاب مادر تنهایم نگذار اثر زهرا افشاری انتشارات پیام آزادی

روزها و ماه ها می گذشتند و من هرروز بزرگ تر.. به هر اندازه که من قد می کشیدم و بزرگ می شدم حس نفرت به پدر و خانوادم هم با من بزرگ و بیشتر می شد. هر اندازه که من بزرگ تر می شدم مشت بابا سنگین تر می شد و فحش های شراره هم آبدار تر. نفرین کردن کار همیشگی اش شده بود. انقدر حرف های زشتش را تکرار کرده بود که شاهین و آرش هم موقع بازی از دهانشان در می رفت و بارم می کردند… هرچند برای من فرقی هم نداشت. عادی شده بود. غیر عادی این بود که یه پدر چگونه می توانست به دختر خود صفت بدی را انتخاب کند که آن هم هر چقدر بزرگ تر می شدم عادی تر می شد. کوچک تر که بودم فکر می کردم دلیل اینکه پدرم از من خوشش نمی آید دختر بودنم است. اما با آمدن خواهر جدید به این نتیجه رسیدم که اشتباه بوده و مشکل از جای دیگری است. مدتی بود که به خانه ی جدیدمان آمده بودیم خانه ای که پدرم به تنهایی هزینه اش را پرداخته بود. خانه ای تازه سازو زیبا. پر بود از درخت های میوه. حیاطی بزرگ و سرسبز. خانه ای بزرگ با اتاق های بیشتر پدرم برای سرگرمی مریم تابی به درخت بسته بود که هر زمان مریم( خواهرم) نبود من هم برای رفع خستگی یا بی حوصلگی از آن استفاده می کردم.